Þetta eru raddirnar í höfðinu á mér:

Við karlmennirnir hættum að ríða öllu sem hreyfðist þegar einstaklingarnir þurftu að standa saman sem fjölskylda til að lifa af í fyrndinni. Tryggustu karlarnir hugsa um annað kvenfólk oft á dag. Konurnar leita að tryggasta arfberanum fyrir fullkomnu krakkana sem þær geyma í höfðinu á sér.

Einkvæni okkar er félagslegt. Ég hef aflað mér þeirrar þekkingar að ég er knúinn áfram að þrá til að dreifa arfberum mínum, sæðinu í sem flesta kvenmenn. En ég streitist á móti því. Samfélagið segir mér að það sé bannað. Þess vegna fyllist ég tilbúnu samviskubiti ef ég held framhjá. Samfélagið hefur þróað með sér þetta samviskubit frá því að Móse kom með boðorðin niður af fjallinu

Við erum ekki hætt að halda framhjá. Við gerum það oftast í huganum. En sumir fylgja forritinu sínu og ríða þeim sem þeim langar til að ríða. Í framtíðinni áður en við tökum upp á því að framleiða börn á vísindastofum verða börnin alin upp af einstæðum mæðrum, lessum og hommum. Og það er markaðurinn sem vill stíga fólki í sundur. Fyrst gerði hann atlögu að stórfjölskyldunni en nú er það kjarnafjölskyldan sem hann ætlar að leggja að fótum sér

Fólk er hætt að eignast börn því það er svo upptekið af því að skemmta sér. Það gildi sem er boðað, skemmtanagildið, afþreyingin hefur gert það að verkum að gamalt fólk er að verða í meirihluta í ríkjum vesturlanda. Og auðvitað gerir gamla fólkið ekkert í málunum. Það tekur bara þátt í þessu. Lærir á netið og karlarnir runka sér fyrir framan tölvuskjá með stútfullan líkama af víagra. Og þær gömlu fara í saumaklúbbsferðir til Kúbu til að fá sér drátt.

Getum við komið í veg fyrir að fólki sé sundrað af markaðinum aðeins til að kaupa sér tvo dvd spilara, tvö sjónvörp, tvær þvottavélar og svo framvegis. NEI. Eina sem við getum gert er að hætta að eignast börn. Þannig flýtum við fyrir að kerfið liðist í sundur

Þetta eru raddirnar í höfðinu á mér. Hættum að ríða og hugmyndafræðin hrynur. Ríkar þjóðir eldast svo hratt að þær eru dæmdar til efnahagskreppu. Póstkort flýgur á milli hægra og vinstra heilahvels: Kæra gamla fólk. Haldið áfram að sofa hjá. Kaupið víagra. Lærið á netið. Fáið ykkur DVD spilara. Skellið ykkur í bíó. Farið jafnfram vel með ykkur, við þurfum á vinnuafli ykkar að halda. Farið til sólarlanda. Notið smokk. En fyrst og fremst skiljið. Lífið hefur upp á svo miklu meira að bjóða. Kær kveðja markaðurinn.

En markaðurinn býr yfir lausn með hjálp stjórnmálamannana. Hún felst í fyrirtæki eins og Íslenskri erfðagreiningu sem ég var að vinna hjá. Það á að reyna að halda í okkur lífinu sem lengst. Það er samt alltof langt mál að ætla að fjalla um það hér.

Sérkennileg framsetning

Heimsótti Ágúst Borgþór áðan. Hann skrifaði um mig á sérkennilegan hátt, blessaður maðurinn. Hann hefur semsé rekist á blogg sem vakið hefur upp forvitni og eftirvæntingu (sem er hrós) en maðurinn nennir ekki að skrifa, konan mín hefur kannski farið frá mér út af leti, segir Ágúst.

Enn hvað vekur hjá honum forvitni og eftirvæntingu? Það er góð spurning. Er hann eins og flestir í þessu þjóðfélagi, nærast á hrakförum annarra. Því þannig er Ísland. Fólk verður að hafa nokkra einstaklinga sem búa við vondar aðstæður til þess að því líði betur og þurfi ekki að horfast í augu við sjálfan sig. Æi, ég veit það ekki. Ég er svo þungur að ég næ ekki almennilega að hugsa

Auðvitað er það samt kjánalegt að ætla að halda fram að konan mín hafi farið frá mér vegna leti. Ég hlýt að taka því sem gríni, hann hefur eflaust verið að setja þrýsting á mig um að skrifa meira. Hann minnir mig á stelpuna mína sem segir stundum að ég geti ekki fundið teiknimyndir í tölvunni og reynir þannig að fá mig til að´gera eins og hún vill.

Konan mín fór frá mér að því að hún var þunglynd, Ágúst. Það er mjög einfalt. Í kjölfarið byrjaði hún að taka töflur við því og náði sér aftur á strik og tengir því sínu vondu líðan við okkar fjölskyldulíf. Það er samt svo ótal margt annað þarna að baki. Ég vil ekki fara nánar út í það hér, alla vega ekki strax. Fyrst þarf ég að gera það sem ég get.

Gamlar minningar

Ég heimsótti stelpurnar mínar um daginn. Ég veit ekki hvort ég eigi að fjalla um það hér. Það fór ekki eins og ég hafði séð fyrir mér og ég lennti í rifrildi við konuna sem ég elska. Kannski var það gott. Kannski verður það til þess að hreinsa andrúmsloftið. Um kvöldið, þegar ég var búinn að svæfa Rósu varð ég mér úti um efni til að reykja. Ég hef ekki gert það síðan ég var fimmtán eða sextán. Ég saug reykinn ofan í lungu. 20 til 50 prósent af tetrahýdrókannabínóli, kallað thc og orsakar vímuna barst á örskömmum tíma frá lungunum, inn í blóðrásina og upp í heila. Stuttu síðar lognaðist ég út af inn í veruleikann sem ég var að sækjast eftir. Ég sökk svo djúpt inn í hausinn á mér og eftir að líkami minn hætti að taka á sig hin og þessi form var ég ekki lengur meðvitaður um hann. Eðlilega tóku hugsanirnar við hver af annarri, sveipaðar fáránlegum dýrðarljóma þar sem öll skynfæri mín hjálpuðust að við að gera vímuna sem ánægjulegasta. En auðvitað endaði ég á leiðinlegasta stað í heimi. Fyrst byrjaði ég að hugsa um stelpurnar, svo konuna og byrjaði auðvitað að grenja eins og fáviti. Og svo sá ég mig í skólanum í gamla daga, voða lítinn og bjartsýnan að segja kennaranum hvað ég ætlaði að verða. Það gerir manni bara grein fyrir að staða manns í lífinu er ekki eins og maður hafði séð fyrir sér.

Svo sá ég mig í fanginu á mömmu. Ég man alveg eftir því. Þetta er besta minningin sem ég á um okkur saman. Ég saug brjóst hennar. Hún hallaði höfðinu aftur. Fyrsta mjólkin sem ég fékk inn fyrir mínar varir var gul og þykk, kölluð broddur og er mikilvæg fyrir nýfædd börn. Í líkama mömmu losnaði um hormónana prólaktín og oxytocin sem fékk mjólkurkyrtlana í brjósti hennar til að dragast saman svo losnaði um mjólkina og hún streymdi upp í munninn á mér. Það orsakaði líka samdrætti í legi hennar og með því að hamast á brjóstinu hjálpaði ég við að draga úr blæðingunni í klofinu. Og ég man að ég fékk á tilfinninguna að við yrðum alltaf saman. Og mamma sagði það líka. Hún hvíslaði að við yrðum alltaf saman.

Ég þótti mjög fallegt barn. Pabbi sagði mér að allir sem hefðu komið í heimsókn hefðu haft orð á því. Ég varð hinsvegar ljótur unglingur. Öll fallegu hlutföllin úr æskunni runnu saman í andlitinu á mér eins og ég hefði droppað sýru.

Enn málið er að mamma sveik mig. Hún skildi við pabba minn og byrjaði með einhverjum dópista. Þegar ég var átta ára kenndi hann mér að búa til spíttumslög. Samband mitt og mömmu hefur alltaf verið stormasamt síðan þá. Auðvitað elska ég þessa konu sem fæddi mig í þennan heim en oft á ég erfitt með að þola hana. Hvernig hún tekur oft málstað konunnar minnar. Það gildir ekki bara með hana, það er eins og hún fái eitthvað út úr því að vera á móti mér, eins einkennilega og það hljómar.

Á endanum var ég tekinn frá henni. Hún drakk mig frá sér. Eftir það hefur hún oft viljað ræða málin. Það er algjört rugl. Hvað ef ég tæki upp á því sama, myndi drekka og dópa þar til stelpan mín yrði tekin af mér. Yrði ég ekki bara að horfast í augu við það? Hefði það eitthvað að segja að biðjast afsökunar? Mér mundi ekki líða betur. Ekki henni heldur. Fortíðin breytist ekki með orðum, að fólk tali saman. Dópneyslan er sú sama. Barsmíðarnar líka. Tilfinningarnar geta tekið á sig aðra mynd enn eru að grunninum til þær sömu. Og fólk fær samviskubit. Mamma skrifaði mér einu sinni langt bréf til þess að biðjast afsökunar. Ég lét það eftir henni og hef alltaf séð eftir því. Ég hef engan rétt á að haga mér eins og hún og smala svo barnabörnunum við borðið og fara fram á að breyta tilfinningum þeirra. Það væri þeirra réttur að fá að finna fyrir þeim. Ef þær eiga eftir að sækjast eftir því skal ég verða við því enn um leið ætla ég að vara þær við að þær gætu farið að kenna sjálfum sér um. Eina sem maður getur í raun gert er að reyna að bæta sig.

Ég ætla aldrei að fyrirgefa mömmu. Ég vil finna fyrir reiðinni í litla hjartanu þegar ég hugsa um æskuna. Minnir mig á hvert hlutverk mitt er gagnvart stelpunum.

Og einu sinni hitti ég þennan mann sem mamma mín byrjaði með þegar hún hætti með pabba. Ég sat eins og bjáni fyrir framan hann á meðan hann þuldi upp hvað honum þætti leiðinlegt hvað ég hefði þurft að horfa upp á. Þegar hann hafði lokið sér af sagði ég að auðvitað skildi ég fyrirgefa honum. Fyrirgefa honum fyrir að gefa mér allar þessar minningar. Blóðið á veggjunum. Blóðið á gólfinu. Ég vil ekki að þú sért að burðast með þetta á bakinu. Nei. Auðvitað sagði ég það ekki. Ég sagði að ég hataði hann en þakkaði honum fyrir að hafa verið stundum góður við mig.

Ég ætla aldrei að reykja aftur. Það fer alveg með mann. Ég er enn þá þungur í höfðinu og allt líður svo hægt og þunglyndislega áfram. Ég man ekki einu sinni það sem ég er búinn að skrifa. Annars ætla ég aftur í heimsókn til krakkana þar sem seinasta heimsókn endaði ekki nógu vel. Mig langar að fara með þær eitthvað út, allar saman. Gera eitthvað skemmtilegt. Fara í Húsdýragarðinn. Er ekki annars ókeypis í hann??

Sitthvað

Það er stutt síðan ég ákvað að taka þátt í þessum raunveruleikaþætti. Konan mín fyrrverandi er eins og svo margir aðrir að hún tekur ekki mark á hlutunum nema þeir birtist á sjónvarpsskjánum. Ég man t.a.m. eftir því að fyrir nokkrum árum varð hún miður sín yfir að Ally M B sem var mjög vinsæl þó, skyldi missa manninn sinn. Konan mín þekkti líf hennar betur en margra í fjölskyldunni. Og ef ættingi dó, fann hún ekki beint til sorgar. Hún var leið yfir því að hafa ekki náð að hitta manneskjuna fyrir andlátið því hún átti eitthvað ósagt við hana. Það sem hlýtur að koma í kjölfarið eru raunveruleikaþættir þar sem við getum fylgst með dauðsföllum ættingja okkar. Séð þá takast á við sjúkdóma, heilsu þeirra hraka dag frá degi og þá er nokkuð víst að við myndum við loks finnast við þekkja manneskjuna og upplifa sorgina. Þetta væri pabbi okkar. Eitt af því sem við tökum alltaf mark á er blóð, morð og niðurlæging. Þetta vita t.d. múslimarnir. Þeir gera sér grein fyrir að það þýðir ekkert að ræða við okkur. Öfugt við þá höfum við andúð á aldri og þroska manneskjunar. Við hugsum um að halda okkur unglegum, fá að sofa hjá og eyða peningum. Það er okkar megin inntak í lífinu þó svo við reynum að fela það með orðum. Orðin eru bara tjaldið og þegar það er dregið frá stöndum við þar berstrípuð.

Æi, ég veit það ekki. Kannski snúast sjálfsmorðsárásir múslima bara um öfund eins og ég las í einhverri bók. Þegar þeir sprengja sig í tætlur er þeim lofað eilífu lífi á himnum þar sem þeir vaða í kerlingum. Geta sofið hjá að vild á meðan þeim er þjónað til borðs af fáklæddum unglingsstúlkum. Þessi heimur er til staðar. Ég hef fundið til langana að skella mér til Austurlanda þar sem ég fæ barnunga hóru fyrir hundraðkall. Ég þarf ekki einu sinni að tala hana til. Hér heima þarf að fara í gegnum langan forleik samtala til að fá einhvern í rúmið, stundum dugar það ekki einu sinni til. Það er ein af ástæðunum að menn sækja í ferðir til Austurlanda, sérstaklega þessir í eldrikantinum, því það nennir enginn að hlusta á þá lengur. Kvenfólk er byrjað á þessu líka, skellir sér til Kúbu og ég held að það stafi af því fólk kann ekki lengur að tala saman eða hlusta hvort á annað. En múslimarnir öfunda þá sem hafa snúið baki við trúarbrögðunum og geta sofið hjá þeim sem þeim dettur í hug fyrir nokkra aura. Ég var að velta þessu fyrir mér á meðan ég var að klæða Rósu í föt í morgun