ég er á spítala.

Skrifa ekki meira í bráð.

Hjálp!!!!!

Getur einhver gert mér greiða. Stundum hef ég á tilfinningunni að ég sé ekki til, að hlutirnir séu ekki að gerast. Ég er að velta fyrir mér hvort að einhver, sem mundi setja sig í samband við mig, sé til í að ganga fram hjá turnklukkunni niður á lækjatorgi klukkan nákvæmlega 12:15 á föstudaginn. Hann þarf ekki að tala við mig, ekki segja eitt einasta orð við mig né hitta mig. Bara að ég sjá hann eða hana. Meilið mitt er tomasjonss@yahoo.com

Án titils

Skömmu eftir að stelpurnar mínar fæddust fór konan mín á lyf og var á þeim með hléum þar til sú yngsta fæddist. Hún stóð sig vel. Fljótlega eftir fæðinguna vildi hún hætta á þeim. Það hafði eitthvað með það að gera að vilja vera heilbrigður á sál og líkama. Á þessum tíma var hún á fullu í megrunar og göngutúrum, hafði tekið af sér tuttugu kíló á stuttum tíma. Og mataðist samkvæmt ströngustu reglum og einn daginn fittuðu lyfin ekki lengur inn í rammann. Ég sagði ekkert. Tók ekki heldur eftir neinum breytingum til að byrja með. Svo benti ég henni á að hún væri ekki eins dugleg við að fara út að ganga, í ræktina eða trimmformið. Hún hlustaði ekkert á mig, sagði að hún væri í pásu. Þetta endaði auðvitað með ósköpum.

Stundum óska ég þess að henni hefði tekist að drepa sig. Maður yfirgefur ekki börnin sín, hvorki í formi skilnaðar né sjálfsmorðs. Hún fór aftur til sálfræðings. Ég fór með. Átti að vera þar til stuðnings. Og hvað gerðist. Hún fór um leið og henni leið betur. Hvað í andskotanum var þessi serótíntómi heili að hugsa? Ég hef sjálfur upplifað það að vera einkennilegur í höfðinu.

Þegar stelpan var lítil var ég alltaf að sjá sjálfan mig fyrir mér eða að ókunn vera tæki í löppina á hjenni og slengdi höfðinu á henni í vegginn svo blóðið gusaðist í allar áttir. Ég var miður mín en endaði á að fara til sálfærðings. Hann sagði að þetta væri eðlilegt. Tók dæmi af konu í fæðingarþunglyndi sem fær löngun til að stúta krakkanum. Hann sagði að þetta væri birtingaform ástarinnar, ímyndun mín væri forn hvöt sem stuðlaði að því að ég vildi vernda barnið mitt.

Mér fannst heimurinn yfirþyrmandi og ég var alltaf í sjálfsvorkun. Íbúðin hola, ég alltaf blankur og heimurinn í heild sinni vondur. Ég vildi ekki að hún upplifði eða lifði lífi sínu í þessum heimi. Svo fattaði ég að hver og einn horfir á heiminn með sínum augum. Ég vissi ekki hvað henni ætti eftir að finnast og þess vegna hafði ég ekki rétt á að sjá þessar sýnir. Þá gekk þetta yfir.

Ég tók samt aldrei þunglyndislyf. Þeir sem eru á þeim eru á þeim því það er eitthvað að bögga þá. Maður þarf bara að fara til læknis og segja að maður vilji vera glaðari, kvíði fyrir prófi, eða sé ekki sáttur í vinnunni. Fokking lyfjafyrirtækin hafa markaðsett þunglyndislyfin svo rækilega án þess að við höfum tekið eftir því. Svo er alltaf verið að búa til nýja sjúkdóma. Kyndeyfð karla og kvenna eru nú sjúkdómar. Og fólk gleypir bara þessar pillur án þess að setja spurningamerki við neitt sem lyfjafyrirtækin eru að gera og í staðinn erum við hamingusamasta þjóð í heimi. Fólk áttar sig ekki á að lífið sé erfitt, eins og konan mín fyrrverandi. Og þó það sé gaman að vera glaður að þá þroskast maður ekki á gleðinni einni saman. Maður þroskast á að takast á við erfiðleika og vinna úr þeim. Og það er verið að gera alla að örrykrjum.

??#"$$#

Ég skil ekki hvernig hægt er að stela úr höfðinu á manni. Ég skil að einhver geti álpast hér inn og stolið efni frá mér án þess að spyrja mig um leyfi, það var gert eftir á. Ég átta mig hinsvegar ekki á hvernig hægt er að ná efni af manni með hugarorkunni einni saman! Það mál virðist vera að leysast þar sem ég er að vinna mikla greinargerð um það mál. Má vera að ákveðin hljómsveit hér á landi þurfi að koma fram í dagsljósið og segja sannleikann.

Ég skil ekki af hverju það er svona erfitt að finna einstæða fertuga ljóshærða konu sem er þokkalega vel stödd í lífinu. Ég meina þá fjárhagslega. Annað hvort er markaðurinn ekki að standa sig, en honum hefur gengið vel að ýta undir skilnaði síðustu áratugina eða þá að ég er svona ómögulegur. Kannski eiga konur á þessum aldri erfitt með tilhugsina að fara ala upp annarra konu barn. Ég vil hinsvegar ekki unga konu sem hleypur á brott við minnsta mótlæti og endar inn á geðdeild eins og mín fyrrverandi eða drepur næstum barnið sitt í þunglyndinu sínu.

Kannski þarf ég hinsvegar að verða frægur til þess að fá kvonfang. Það er á næsta leyti. Annars ætti ég að fara að loka þessari síðu. Ég hef sagt það áður. En nú kemur í ljós að það er verið að nota efni frá mér. Hefur maður einhver réttindi á svona kjaftasíðu, veit það einhver?

Ég ætla að baka jólaköku á eftir. Það er ekkert betra fyrir sjónvarpið en maður að baka jólaköku.

Ég skrifa þetta hratt. Einu sinni kom ég heim. Ég sagði ég er kominn heim. Ég fékk ekkert svar. Hélt að mæðgurnar væru að leggja sig. Konan mín var alltaf að leggja sig, hún var svo þreytt. Svo þunglynd og þreytt. Ég fór inn á bað til að pissa. Um leið og ég opnaði dyrnar sá ég dóttur mína liggja í baðkarinu, hún hreyfði sig ekki, hún var náföl. Ég stirðnaði upp í nokkrar sékundur. Eftir á fannst mér ég hafa horft á hana fallega og friðsæla í marga daga. Síðan reif ég hana upp úr baðkarinu. Hljóp með hana fram og lagði hana held ég hálf harkalega á mottu í ganginum. Hún andaði ekki. Ég öskraði grenjandi á konuna að drulla sér fram úr, og ég veit líka að ég sagði að hún væri búin að drepa hana. Hún birtist þreytuleg í dyrunum en hún var ískygilega róleg. Ég sagði henni að hringja í neyðarnúmerið á meðan ég gerði hjartahnoð á henni, enn ég var skíthræddur um að brjóta í henni brjóstkassann. Þegar hún hóstaði upp úr sér vatni, vafði ég hana inn í teppi, tók hana í fang mitt og hallaði mér upp að veggnum og gat ekki hætt að grenja. Konan mín bað mig um að fá hana, enn ég öskraði á hana að láta hana í friði. Ég spurði hvernig henni hefði dottið í hug að skilja hana eina eftir inn á baði. Hún sagðist aðeins hafa ætlað að hvíla sig, haft opið og hlustað eftir henni enn hún hefði sofnað. Mig langaði að kýla hana. Veit ekki alveg hvort það var út af því að skilja hana eftir eina í baðinu, að hún hefði næstum dáið eða að því að hún sýndi engar tilfinningar.

Ég nenni ekki að rekja þetta neitt frekar. Þið eigið eftir að sjá þetta allt saman. Það sem gerðist í framhaldinu var að hún versnaði af þunglyndinu, var skíthrædd um að meiða börnin upp frá þessu, viljandi eða óvart, og endaði inn á geðdeild með gommu af þunglyndislyfjum. Ég heimsótti hana. Sá hana í mismunandi ástandi, horfði á hana faðma börnin sín og afneita þeim á víxl, segja að hún elskaði þau eða hataði, að hún ætti þau ekki, hún vildi ekki sjá þau framar og loks sagði læknirinn að það væri ekki ráðlagt að ég leyfði henni að hitta börnin, þeirra vegna.

Og ég gekk í gegnum þetta allt, fyrir hana að því að ég elskaði hana og ég elskaði fjölskylduna okkar. Og þegar hún náði sér, vildi hún skilja við mig, við værum búin að fara í gegnum alltof mikið saman, eða hvernig sem hún orðaði það, en ég gæti tekið yngstu stelpuna af því að ég væri svo góður við hana. Ég vildi vera góður við þau öll, ég sagði henni það. Enn þá var hún búin að loka dyrunum á eftir sér.

Ég ætla að fara að baka jólaköku . Stundum, ef ég er að vaska upp, baka eða hlusta á tónlist þá man ég eftir öllu því góða sem við gerðu saman. Öllu þessu skemmtilega, þegar við vöknuðum í örmum hvers annars, þegar við lásum bækur upphátt fyrir hvort annað. Horfðum á mynd eða ræddum pólitík, poppstjörnur, leikara og rithöfunda. Þegar hún kom heim með blóm. Þegar ég kom heim með blóm. Þegar við ókum út í sveit eða fórum upp í Hallgrímskirkjuturn til að elskast o.s.f. Þegar ég hugsa þetta allt saman, brosi ég yfirleitt alveg ósjálfrátt og fæ hita í magann. Svo man ég að ég er að reyna að hata hana. Ég er að reyna að hata hana svo mikið að hún strokist út úr huganum á mér. Að hún hverfi í svartri, þungri móðu sem ég loka í herbergi sem ég sé fyrir mér að sé í völundarhúsi inn í höfðinu á mér sem ég mun aldrei rata til aftur.

Og nú þarf ég að fara að reka helvítis liðið úr garðinum hjá mér. Fæ ég aldrei frið?

Bless

Hvað svo

Ég er þreyttur. Það er búið að reka mig úr vinnunni, eða ég geri fastlega ráð fyrir því. Mér er skítsama. Ég vil helst bara sofa. En ég þarf að sækja stelpuna á leikskólann bráðum. Ég ætla að leggjast inn í rúm og sofna með henni á eftir og halda utanum hana. Kannski fer ég að gráta. Það verður erfitt að segja henni að mér hafi mistekist. Ætli ég hafi ekki vitað það allan tímann. En það er vont að fá höfnun, rosalega vont frá manneskjunni sem ég elska út af lífinu. Ég ætla ekki að skrifa meira. Neðst er lagið sem við tókum. Ég vil hinsvegar þakka söngvaranum fyrir að koma. Ég mat það mikils og krakkarnir voru algjörar hetjur þó að flutningurinn hafi ekki verið fullkominn. Heldur ekki hægt að ætlast til þess af fötluðum krökkum. Við gerðum okkar besta. Núna raula ég hinsvegar lag Damien Rice, hefði kannski átt að taka Cheers Darling í staðinn fyrir Sail away. Ætli sársauki manns verði svo ekki opinberaður í DV, þó ég viti ekki hvaðan þessi ljósmyndari kom. Og hvað nú, mig langar að hitta stelpurnar mínar. Mig langar að taka utanum þær og segja þeim að ég elska þær. Enn í staðinn sjá þær pabba sinn bolað í burtu af manni sem hefur ekkert með þær að gera. Það var vont að sjá þær gráta.

cheers darlin' - Damien Rice - Sail away fyrir neðan.here's to you and your lover boycheers darlin'i got years to wait around for youcheers darlin'i’ve got your wedding bells in my earcheers darlin'you give me three cigarettes to smoke my tears awayand i die when you mention his nameand i lie i should have kissed youwhen we were running in the rainwhat am i darlin'?a whisper in your ear?a piece of your cake?what am i darlin?the boy you can fear?or your biggest mistake?cheers darlin'here's to you and your lover man

Sail awaySail away with me honeyI put my heart in your handsSail away with me honey now, now, nowSail away with meWhat will be will beI wanna hold you nowCrazy skies all wild above me nowWinter howling at my faceAnd everything I held so dearDisappeared without a traceOh all the times I've tasted loveNever knew quite what I hadLittle Darling if you hear me nowNever needed you so badSpinning round inside my headSail away with me honeyI put my heart in your handsSail away with me honey now, now, nowSail away with meWhat will be will beI wanna hold you nowI've been talking drunken gibberishI've been puching at the barsTrying to find some explanation hereFor the way some people areHow did it ever come so farI wanna hold you nowSail away with me honeyI put my heart in your handsSail away with me honey now, now, nowSail away with meWhat will be will beI wanna hold you now

Úrslitastund á morgun

Á morgun kl: 14:00 verður úrslitastund í mínu lífi. Þá mun koma í ljós hvort að ég fái konuna mína til baka. Ef það gerist ekki, segi ég frá öllu. Ef það tekst, mun ég ekki skrifa hér aftur, þá nema til þess að kveðja. Ég get ekki reynt endalaust og verð að horfa fram á veginn. Það hef ég uppgötvað.

Topp fimm listinn þessa vikuna

Topp fimm, mér líkar ekki:

1. Þegar einhver er á glugganum að fylgjast með mér.
2. Forstöðukonan á leikskólanum.
3. Strákur í Árbæjarskóla sem leggur dóttur mína í einelti.
4. Þegar mamma tekur afstöðu gegn mér.
5. Þegar Helga Dagmey tekur óskiljanleg reiðiköst í tökum.

Topp fimm, sem gleður mig.
1. Þegar dóttir mín tekur utanum mig og segist elska mig.
2. Þegar ég er með allar stelpurnar hjá mér. Þá er lífið fullkomið
3. Þegar ég sé hvað fötluðu krakkarnir verða glaðir þegar þau taka framförum í tónlistarnáminu
4. Þegar ég hugsa til þess er við pabbi vorum saman að veiða tófu og vorum einir í náttúrunni og gengum svo upp á heiði og hann spilaði á fiðlu fyrir mig þegar sólin var að koma upp. Ég man að hann tók utanum öxl mína og hvíslaði hvað lífið væri fallegt þegar ljósaflóðið æddi til okkar. Það er rétt pabbi. Lífið er fallegt.
5. Þegar einhver skilur mig.

Topp þrír, ég verð hryggur:

1. Ef konan mín fyrrverandi neitar mér um að heimsækja stelpurnar mínar.
2. Þegar dóttir mín spyr af hverju mamma hennar er ekki hjá okkur.
3. Ef ég er búinn að vera lengi í tökum og þarf að kafa djúpt innan í mig.